ąęįų oznaczają dawne samogłoski nosowe, które obecnie wymawia się jako długie samogłoski ustne. Spółgłoski čšž są odpowiednikami polskich cz, szż. Do końca XIX wieku zapisywano je jak po polsku, później wprowadzono obecne litery (zapożyczone z języka czeskiego). Samogłoski ū i y oznaczają długie u i i. Litera e to tzw. wąskie e (e siauroji) - oznacza dźwięk z grubsza pośredni między i a e. Natomiast litera ė jest wymawiana tak jak polskie e.